Medale LIL

W 2008 roku Kapituła Medalu Lubelskiej Izby Lekarskiej przyznała te najwyższe honorowe odznaczenia lubelskiego samorządu lekarzy dr n. med. Barbarze Filiks-Litwin i prof. dr hab. med. Ewie Tuszkiewicz-Misztal. Uroczyste wręczenie medali odbyło się
29 marca br. podczas XXV Okręgowego Zjazdu Lekarzy.

Dr n. med. Barbara Filiks-Litwin Barbara Filiks-Litwin pochodzi ze znanej lubelskiej rodziny inteligenckiej z pięknymi patriotycznymi tradycjami. Ojciec, żołnierz AK, musiał w okresie powojennym opuścić Lublin. Zamieszkał z rodziną na Śląsku, gdzie 20 października 1948 r. urodziła mu się córka Barbara. Po kolejnej powojennej wędrówce rodzina powróciła do Lublina i tutaj w 1966 r. dr Filiks uzyskała maturę w III Liceum Ogólnokształcącym im. Unii Lubelskiej. Już w szkole średniej podjęła decyzję, że zostanie lekarzem, ponieważ zawsze bardzo chciała pomagać ludziom.

Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie odbyła w latach 1966–72. W czasie studiów otrzymywała stypendium naukowe i aktywnie pracowała w Kole Naukowym przy Katedrze Mikrobiologii.
W 1973 r. rozpoczęła pracę w Instytucie Pediatrii AM na stanowisku asystenta stażysty. W kolejnych latach awansowała – poprzez stanowisko młodszego i starszego asystenta – do stanowiska starszego wykładowcy, na którym pozostała także po reorganizacji i powstaniu Kliniki Hematologii i Onkologii Dziecięcej. Dr Barbara Filiks-Litwin uzyskała specjalizację z pediatrii oraz hematologii i onkologii dziecięcej. Jak mówi, są to  specjalizacje szczególnie trudne i stresujące: Dzieci chorują inaczej niż dorośli i pomimo problemów zdrowotnych cieszą się każdą chwilą życia. Bardzo trudne w mojej specjalności są ostateczne pożegnania z małymi pacjentami, za to radość z sukcesu zdrowotnego jest ogromna.

Pani Doktor chętnie dzieliła się swoją wiedzą i potrafi ła rozwinąć zainteresowania naukowe u swoich młodych kolegów, prowadząc Studenckie Koło Naukowe przy Klinice Hematologii i Onkologii Dziecięcej. Jednak jej główną pasją była praca przy łóżku chorego. Znajdowała również czas, by prowadzić badania naukowe, których zwieńczeniem była praca doktorska oraz autorstwo i współautorstwo ponad  90 prac naukowych. Za liczne osiągnięcia dydaktyczne i naukowe otrzymywała nagrody rektorskie, a także Medal z okazji 50-lecia Akademii Medycznej w Lublinie. Mężem Pani Doktor był dr Mirosław Litwin – świetny chirurg, zaangażowany działacz samorządu lekarskiego, którego wielu kolegów i pacjentów ciepło wspomina. Jedyny syn Michał nie poszedł w ślady rodziców i nie został lekarzem. Ukończył ochronę środowiska na UMCS i pracuje w Lublinie. W wygłoszonej laudacji poprzedzającej wręczenie Medalu prof. Małgorzata Szczerbo-Trojanowska powiedziała m.in.: Doktor Barbara Filiks-Litwin jest wspaniałym, troskliwym i wrażliwym lekarzem. Serdeczna i ciepła dawała zawsze swoim małym pacjentom poczucie bezpieczeństwa i napawała ich otuchą. Pokłady Jej dobroci i życzliwości są niespożyte. Pani Doktor jest lekarzem z powołania, z którego nasze środowisko może być dumne i może stawiać ją za wzór naszym młodym kolegom.

Prof. dr hab. Ewa Tuszkiewicz-Misztal Profesor Ewa Tuszkiewicz urodziła się 11 maja 1939 r. we Lwowie, w mieście o tak niezwykłym uroku i klimacie, nie tylko dla Polaków. Zawierucha wojenna skazała i jej rodzinę, podobnie jak wielu innych kresowiaków, na tułaczy los, który poprzez Warszawę, Bytom, Wrocław doprowadził Panią Profesor do Lublina.

Po zdaniu matury w III Liceum Ogólnokształcącym im. Unii Lubelskiej w 1956 r. rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim AM w Lublinie. Żyłam w atmosferze domowej, gdzie ciągle mówiło się o problemach zdrowotnych i konieczności pomagania ludziom – wspomina. – W dyskusjach domowych często uczestniczyli asystenci z Kliniki. Moi rodzice mieli też  wiele wspólnych pasji pozazawodowych.

Ojciec to prof. Alfred Tuszkiewicz – znany uczony, znakomity lekarz i dydaktyk, życzliwy współpracownikom oraz pacjentom. Mama – prof. Maria Tuszkiewicz – przedwojenny prawnik (biologię skończyła dopiero po wojnie) była uczennicą prof. Ludwika Hirszfelda we Wrocławiu, gdzie zainteresowała się immunologią. W Lublinie pracowała w Zakładzie Mikrobiologii AM i była niezwykle ciepło wspominana przez studentów.

Prof. Ewa Tuszkiewicz-Misztal mówi, że nigdy nie miała wątpliwości, jaką specjalność wybrać – to musiała być pediatria. Zawsze chciałam pracować z dziećmi, bardzo lubiłam dzieci i wyboru tej specjalności nigdy nie żałowałam. Nigdy mnie nie zdenerwował żaden z moich pacjentów, a nie wiem, czy miałabym tę samą cierpliwość dla pacjentów dorosłych. Małe dzieci, poza nielicznymi przypadkami zaburzeń psychologicznych, nie udają choroby. U dzieci widać bardzo szybko efekty leczenia. Oczywiście pediatria ma i smutne momenty – ciężkie, przewlekłe choroby dzieci, a zwłaszcza śmierć.

Egzamin dyplomowy uprawniający do tytułu lekarza medycyny prof. Tuszkiewicz zdała w 1963 r. w lubelskiej Akademii Medycznej. Stopień doktora nauk medycznych uzyskała w 1973 r., dr. habilitowanego w 1990 r., stanowisko profesora AM w Lublinie otrzymała w 1998 r., a w dwa lata później tytuł profesora.

Swoją działalność naukową i umiejętności zawodowe doskonaliła w Zakładzie Alergologii i Immunologii w Pilźnie oraz w Zakładzie Immunologii Uniwersytetu w Rotterdamie. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego, Polskiego Towarzystwa Immunologicznego, Stowarzyszenia Lekarze Świata (Medicins du Monde). Jest autorką 135 publikacji naukowych.

Sferą jej działalności naukowej jest reumatologia. We współpracy z Zakładem Immunologii Klinicznej zajmuje się aktualnie procesami zapalnymi naczyń oraz rolą komórek dendrytycznych w etiopatogenezie chorób tkanki łącznej.
Jak powiedział w swojej laudacji Kanclerz Kapituły Medalu LIL, dr Witold Fijałkowski: Pani Profesor jest zamiłowanym i urodzonym dydaktykiem. Ma niezwykły dar przekazywania wiedzy i kształtowania hierarchii wartości. Rozliczne dokonania Pani Profesor na różnych polach jej działalności nie zmieniają faktu, że zawsze była i jest lekarzem. Na wysoką pozycję Pani Profesor w środowisku medycznym składa się nie tylko jej dorobek zawodowy. Jest powszechnie ceniona za swoją inteligencję, niekoniunkturalność, uczciwość i kulturę osobistą. A dla mnie wciąż pozostaje wzorem w stosowaniu tych walorów swojej osobowości na gruncie zawodowym. Nie można w wystąpieniu laudacyjnym pominąć jej ogromnego wkładu i zaangażowania w tworzenie i funkcjonowanie samorządu lekarskiego. Od jego początków aż do dziś gorąco przeżywa jego radości, sukcesy i niepowodzenia, co było mi dane obserwować i podziwiać. Pani Profesor należała do grupy inicjatywnej, stawiającej sobie za cel doprowadzenie do reaktywowania zlikwidowanego samorządu lekarskiego. W I kadencji izb lekarskich prof. Tuszkiewicz pełniła funkcję sekretarza NRL, a był to bardzo trudny 3-letni okres wymagający cotygodniowych wyjazdów do Warszawy. Były to czasy bardzo pracowite, ale bardzo mile wspominane. W latach następnych pełniła inne liczne i ważne funkcje. Była c z ł o n k i e m N a c z e l n e j i Okręgowej Rady Lekarskiej, przewodniczącą Komisji Historycznej  NRL, wielokrotnie delegatem na Krajowy Zjazd Lekarzy, wielokrotnie delegatem na Okręgowy Zjazd Lekarzy, przewodniczącą i członkiem Komisji Kształcenia Medycznego, przewodniczącą Komisji Bioetycznej. Jest również laureatką tytułu i odznaczenia „Pro Gloria Medici”.

Rodzinne tradycje medyczne kontynuuje syn Marcin, ortopeda, dr n. med., który też bardzo lubi swój zawód. Wnuczki: Małgorzata (13 lat) i Magda (6) mają na razie krytyczne podejście do medycyny. Dawne, trudne lata Pani Profesor wspomina ze zrozumiałą nutką nostalgii: Mam wrażenie, że nasza młodość zawodowa była bardziej barwna niż dziś naszych młodych kolegów. Nie było tak potwornego wyścigu szczurów. Nie było tak złej atmosfery między ludźmi. Zwyczajną intensywną pracą było można zrealizować swoje pasje i ambicje.